The Intruder 2019

فیلمنامه‌ی سطحی دیوید لاوری‌؛ اَنی و اسکات را به زوجی کاملا ساده و احمق تبدیل کرده که دوستان‌شان از خودشان احمق‌تر هستند. و به نظر نمی‌آید دیون تیلور در ژانر درام تنش‌زا مهارتی داشته باشد: در دو بخش ابتدایی فیلم شاهد ترس‌های ناگهانی هستیم، که در آن‌ها چارلی را در جایی می‌بینیم که قرار نیست آن‌جا باشد.
کواید که از کمبود دیالوگ‌های تهدیدآور رنج می‌برد، سعی می‌کند این مشکل را با ظاهر خودش جبران کند: وقتی می‌خواهد به منظور نشان دادن حسن نیت، پوزخند بزند گونه‌هایش شبیه یک ماسک صورت می‌شوند. گاهی به نظر می‌آید درد و رنج چارلی روحی نیست بلکه فیزیکی است، اما شخصیت‌های داستان فرق بین تظاهر با لبخند واقعی را متوجه نمی‌شوند.
تعقیب‌های ساکت و آرام بالاخره راه را برای اکشن باز می‌کنند، با پیچشی خوب که اگر دیون تیلور آن را در چندین صحنه قبل از رونمایی لو نمی‌داد تاثیرگذاری بیشتری داشت. کواید گاهی به شرور فیلم‌های ترسناک تبدیل می‌شود، اما فیلم هنوز آماده نیست او را به شکوه کامل عوضی بودن برساند. وقتی کواید مثل جک نیکلسون با تبر به در ضربه می‌زند شاید بعضی‌ها از این صحنه خوششان بیاید. اما این لحظات رعب‌آور و البته ضعیف خیلی دیر در فیلم دیده می‌شوند که باعث می‌شود فیلم مزاحم The Intruder 2019 به فیلمی خیلی سطحی در ژانر وحشت تبدیل شود.