Straw 2025

ببین… اول بگم: Straw 2025 فیلم مهمیه. نه چون بزرگه، چون بلده چی می‌خواد بگه و چطور بگه. این تو این سینمای بی‌هویت و بی‌غیرت امروز، یه موهبت حساب میشه.

این فیلم «داستان داره»، شخصیت داره، جهت داره. نه مثل خیلی از فیلم‌های جشنواره‌ای که فقط بلدن ادا دربیارن، فرم بی‌محتوا بسازن، نه. این فیلم می‌دونه چی داره می‌سازه.

کارگردان، آدمیه که دغدغه داره. این واضحه. توی میزانسن‌ها، توی قاب‌بندی‌ها، حتی توی مکث‌های حساب‌شده. دوربینش داره فکر می‌کنه، نه فقط تصویر ثبت می‌کنه. این برای من محترمه.

اما… و این اما مهمه… فیلم بی‌نقص نیست. بعضی جاها می‌خواد زیادی «بفهمه» و همین باعث میشه لحن فیلم کمی شعاری بشه. ولی بازم می‌گم: شعار داشتن بهتر از بی‌شرفیِ سینمای بی‌محتواست.

بازی بازیگر اصلی خوبه، کنترل‌شده‌ست، بازی نمی‌کنه، زندگی می‌کنه. و این فرق داره. تو سینمای ما بازیگر بیشتر داره ادای احساس درمیاره، این یکی داره حس واقعی می‌ده. باورش می‌کنی. و این بزرگ‌ترین امتیازه.

موسیقی؟ در خدمت تصویره، نه علیه‌ش. این یعنی احترام به فرم. و فرم بدون احترام، فقط دکور شیکه.

Straw 2025 یه فیلم علیه ابتذاله. علیه خواب‌رفتگیه. یه لگده به رخوتِ این سینمای سست‌عنصر.